Równowaga konsumenta

Podsumujmy nasze dotychczasowe rozważania objaśniające wszystkie niezbędne in-strumenty do ustalenia równowagi konsumenta.

Układ krzywych obojętności tworzy mapę gustów konsumenta. Informują one o tym, czego żyćży sobie konsument, aby zmaksymalizować swoje zadowolenie.JŁaż- dy konsument pragnie znaleźć się na krzywej obojętności położonej jak nąjdalęj od po-czątku układu osi współrzędnych, a więc na krzywej’z‘2 zamiast7j: lub ?3 zamiast i2 itp., gdyż wyżej położona krzywa obrazuje wyższy poziom spożycia obu dóbr i – przy na-szych założeniach – wyższy poziom użyteczności całkowitej.

O ile krzywa preferencji wyraża pragnienia i upodobania kosumenta, o tyle linia budżeffi określa jego realne możliwości. Dla niego dostępne są tylko te kombinacje, które są wyznaczone linią budżetu AB. „””

Punkt styczności krzywej obojętności i2 z linią budżetu konsumenta AB wyznacza punkt równowagi. Punkt ten wskazuje, że konsument przy danych dochodaclTpie- niężnych maksymalizuję użyteczność całkowitą płynącą z określonej”proporcji spożycia mięsa i warzyw. Punkty leżące na krzywej i1 są mniej preferowane w stosunku do punktów leżących na krzywej ?2, gdyż reprezentują łącznie mniejsze spożycie zarówno warzyw, jak i mięsa, a więc są poniżej finansowych możliwości konsumenta Chociaż kombinacje leżące na krzywej z3 są bardziej preferowane przy danych cenach, nie miesz-czą się one jednak w budżecie konsumenta. „