Ponad 30 lat temu Międzynarodowa Organizacja Pracy (ILO 1972) użyła po raz pierwszy pojęcia informal sector. Na początku lat dziewięćdziesiątych (1991) na 78. Sesji Międzynarodowej Konferencji Pracy debatowano nad „dylematami sektora nieformalnego” (ILO 1991). Dylemat dotyczył kwestii, czy Międzynarodowa organizacja Pracy i kraje członkowskie powinny promować sektor nieformalny jako środek wzrostu zatrudnienia i dochodów oraz dążyć do rozszerzenia ochrony pracy i socjalnej na ten sektor. Raport z 1991 r. podkreślił: nie podlega dyskusji, że ILO powinno wspierać promowanie i rozwój zatrudnienia nieformalnego sektora, jako taniego tworzenia miejsc pracy, pod warunkiem stopniowej eliminacji najgorszych aspektów wyzysku i nieludzkich warunków pracy w tym sektorze (ILO 1991).

Strategia Międzynarodowej Organizacji Pracy adresowana jest głównie do krajów słabiej rozwiniętych, gdzie od 54% do 73% pracowników znajduje zatrudnienie w szarej strefie.

Nowy Program Międzynarodowej Organizacji Pracy przedstawiony został na 90. Międzynarodowej Konferencji Pracy w Genewie w 2002 r. pt. Decent work and the informal economy. Zintegrowana strategia Międzynarodowej Organizacji Pracy zawiera trzy główne komponenty (ILO 2002):

– przyjęcie priorytetu zmniejszenia deficytu godziwych miejsc pracy w gospodarce formalnej i nieformalnej (doniosłe znaczenie ma zapewnienie praw pracowniczych i ochrony socjalnej pracownikom sektora nieformalnego)

– umożliwienie, w średnim okresie, przejścia pracowników z sektora nieformalnego do formalnego wprowadzenie zmian w systemie podatkowym, administracyjnym, aby powstawało więcej firm w sektorze formalnym

– utworzenie, w długim okresie, wystarczających możliwości zatrudnienia w sektorze formalnym i rozszerzenie możliwości godziwej pracy zarówno pracownikom, jak i pracodawcom.

Jednym z elementów programu Międzynarodowej Organizacji Pracy jest wzmocnienie praw pracowniczych w gospodarce nieformalnej. Większość stanowisk pracy w krajach biedniejszych powstało w tym sektorze, ale jednocześnie występuje tu największy deficyt praw pracowniczych. Międzynarodowa Organizacja Pracy traktuje prawa pracownicze w szarej strefie na równi z prawami w sektorze formalnym.