Kształty krzywych kosztów produkcji w krótkim okresie

Studiujący ekonomię nie zawsze dobrze kojarzą związek między kształtem krzy-wych kosztów zmiennych i kosztów całkowitych a kształtem krzywej kosztów krań-cowych. Ta ostatnia krzywa jest jedynie logiczną konsekwencją przyjętych założeń leżących u podstaw krzywej produktu całkowitego. W celu łatwiejszego zrozumienia tych związków przedstawimy dwa rysunki, jeden pod drugim, co umożliwi rzut pionowy różnych wielkości kosztów na jednostkę wytwarzanej produkcji. Jest to możliwe, gdy na obu osiach odciętych odkładamy tę samą wielkość Q (rysunek 5.9).

Zwróćmy uwagę, że wszystkie krzywe kosztów na dolnym rysunku przybierają kształt mniej lub bardziej rozwartej litery U.

Krzywa przeciętnych kosztów zmiennych Kpz na jednostkę produkcji do punk-tu b'” spada i od tego punktu ponownie rośnie. Wynika to stąd, że suma kosztów zmien-nych KZ najpierw rośnie mniej niż proporcjonalnie, a następnie więcej niż proporcjo-nalnie w wyniku działania prawa malejącej produkcyjności krańcowej.

Krzywa przeciętnych kosztów całkowitych Kpc początkowo zaczyna się bardzo wysoko, gdyż przy małych rozmiarach produkcji koszty stałe na jednostkę produkcji są bardzo wysokie. W miarę zwiększania się rozmiarów produkcji koszty stałe na jednostkę produkcji maleją i krzywa dość gwałtownie obniża się, chociaż zawsze leży powyżej krzywej przeciętnych kosztów zmiennych.

Krzywa kosztów krańcowych Kk zaczyna się od poziomu przeciętnych kosztów zmiennych, lecz w miarę ich obniżania się koszty krańcowe obniżają się jeszcze bar- dziej2. Gdy tempo obniżania się przeciętnych kosztów zmiennych maleje, wówczas koszty krańcowe zaczynają rosnąć. Krzywa kosztów krańcowych Kk przecina w najniższym punkcie przeciętne koszty zmienne Kpz oraz w najniższym punkcie przeciętne koszty całkowite Kpc.