Optymalna kombinacja czynników produkcji

W tym punkcie relacje cen obu czynników produkcji są równe krańcowej stopie substytucji czynników produkcji, co można wyrazić równaniem

Poza punktem styczności e (na lewo i na prawo) leżą takie kombinacje czynników produkcji niezbędne do wytworzenia jednakowej wielkości produkcji Q2, które przy danych relacjach cen obu czynników produkcji nie mieszczą się w granicach finanso-wych możliwości producenta.

Punkt n, ilustrujący przecięcie się linii jednakowego nakładu z izokwantą , leży wprawdzie w granicach możliwości, ale charakteryzuje się niższym poziomem produkcji Q| < Q2. Jeśli możliwa kombinacja czynników produkcji nie maksymalizuje produkcji, nie jest ona kombinacją optymalną.

Wszystkie punkty leżące na izokwancie Q3 leżą ponad linią jednakowego nakładu AB, dlatego przy danym zasobie środków finansowych są one nieosiągalne.

Przy danej wielkości produkcji i danej izokwancie przedsiębiorstwo znajduje minimalny koszt w punkcie najniżej położonej krzywej jednakowego nakładu (kosztu) stycznej do izokwanty.

Nasze dotychczasowe rozumowanie opierało się na założeniu stałego zasobu środ-ków pieniężnych przeznaczonych na zakup czynników produkcji oraz stałej relacji cen czynników wytwórczych.

Jeśli rośnie zasób środków finansowych producenta, a ceny czynników produkcji nie zmieniają się, wówczas linia jednakowego nakładu przesuwa się odpowiednio w górę, lecz nie zmienia swego nachylenia. W ten sposób powstaje możliwość przechodzenia na coraz wyżej położoną krzywą jednakowego produktu. Linia przechodząca przez kolejne punkty styczności a, b i c krzywych jednakowego produktu O z liniami jednakowego nakładu ML tworzy ścieżkę ekspansji.