Zaprezentowana druga część publikacji „Zatrudnienie nierejestrowane w świetle badań własnych” pokazuje rezultaty takiej właśnie formy realizacji projektu badawczego. Okazało się, że przy wielu różnicach niewielkiego kalibru podejście metodologiczne obu zespołów było zbliżone. I tak. z jednej strony, choć na niewielką skalę, sięgnięto do metod ekonometrycznych, z drugiej zaś, i to była główna część obu badań, po bezpośrednie metody o charakterze mikroekonomicznym. Przy czym posługiwano się wszędzie zarówno metodami ilościowymi, jak i jakościowymi, starając się jednocześnie skompensować problemy związane ze szczerością respondentów (na przykład metoda Mystery Shupper w badaniu CASE czy pytanie o opinie na temat postępowania innych zamiast własnego, w badaniach IPiSS). Nie było więc istotnej odrębności metodologicznej w obu przedsięwzięciach, co pozwoliło, miedzy innymi, na wspólną prezentację dorobku obu zespołów.

Warto też podkreślić, że zarówno CASE, jak i IPiSS w podobny sposób zbudowały, już od strony merytorycznej, logikę badań, Uznano, że są trzy perspektywy, które muszą znaleźć odzwierciedlenie w analizach – osób zatrudnionych w sposób nierejestrowany, osób zatrudniających w sposób nierejestrowany oraz instytucji publicznych, których zadaniem jest, między innymi, ograniczenie szarej strefy. Każda perspektywa jest inna, bo inne są cele występujących tu aktorów. Pracobiorcy szukają korzystnego zarobku, pracodawcy zysków (przy czym inne będzie spojrzenie właścicieli firm – całkowicie lub częściowo uciekających przed rejestracją, a inne gospodarstw domowych w roli pracodawców), funkcjonariusze służb publicznych sukcesu zawodowego i wynikających stąd gratyfikacji i awansów. Dopiero złożenie tych opinii daje pełen obraz szarej strefy.