Praca nierejestrowana jest obecnie jedną z ważniejszych kwestii podejmowanych przez Unię Europejską w kontekście zatrudnienia, ponieważ dotyczy wszystkich członków Wspólnoty. Problem ten stał się głównym tematem licznych dokumentów wydanych w ramach UE (komunikaty Komisji, uchwały Rady, raporty itp.). Racjonalna polityka w zakresie szarej strefy musi być dostosowana do konkretnych warunków społeczno-ekonomicznych, nie należy liczyć na proste rozwiązania i recepty.

Kraje należące do Unii Europejskiej powinny opierać swoją politykę na dwóch głównych filarach. Pierwszym z nich jest Europejska Strategia Zatrudnienia (European Empłoyment Strategy), która przywiązuje wielką wagę do ograniczenia nierejestrowanego zatrudnienia (combating undercłared work). Drugi filar to 9. wytyczna, w której kraje członkowskie zobowiązały się do walki z zatrudnieniem nierejestrowanym i do przekształcenia go w zatrudnienie rejestrowane.

Jednym z pierwszych dokumentów Unii Europejskiej, którego państwa członkowskie używały do walki z pracą nierejestrowaną, była Dyrektywa Rady z dnia 14 października 1991 roku w sprawie obowiązku pracodawcy dotyczącego in- formowania pracowników o warunkach umowy lub stosunku pracy. Najważniejsze zasady, jakie głosiła dyrektywa, to:

– obowiązek informacji o istotnych warunkach umowy lub stosunku pracy (strony umowy, miejsce pracy, zakres czynności lub opis pracy, termin nawiązania stosunku pracy, przewidywany czas trwania umowy – w przypadku umów terminowych, wymiar urlopu, okres wypowiedzenia, składniki wynagradzania i częstotliwość jego wypłacania, wymiar czasu pracy)

– dostarczenie informacji w ciągu 2 miesięcy od daty rozpoczęcia pracy

– w przypadku pracowników delegowanych poza Unię Europejską dodatkowo: okres zatrudnienia za granicą, waluta, w jakiej wypłacane będzie wynagrodzenie, inne świadczenia związane z praca za granicą, warunki powrotu do kraju.

Państwa członkowskie mogły wyłączyć stosowanie Dyrektywy w odniesieniu do pracowników zatrudnionych łącznie do 1 miesiąca lub do 8 godzin tygodniowo oraz do pracowników dorywczych (European Commission 1991).