Jednym z głównych problemów zatrudnienia nierejestrowanego jest powszechny brak zabezpieczenia społecznego (.sociał protection). Raport Międzynarodowej Organizacji Pracy stwierdza, że na świecie tylko 20% zatrudnionych ma pełne ubezpieczenie społeczne 50% pracujących i ich rodziny nie mają jakiegokolwiek ubezpieczenia społecznego (ILO 2002). Międzynarodowa Organizacji Pracy uznaje za najwyższy priorytet wprowadzenie nowych form zabezpieczenia społecznego w sektorze nieformalnym: dła pracowników małych firm, samozatrudnionych, robotników-imigrantów itd.

Międzynarodowa Organizacji Pracy proponuje stopniowe objęcie ubezpieczeniem społecznym pracowników nierejestrowanych. Początkowo w sposób dobrowolny, następnie w formie pomocy społecznej, aby w rezultacie powstała możliwość włączenia tych osób w system ubezpieczeń społecznych. Wymaga to zaangażowania środków i funduszy społecznych (budżetu państwa i budżetów lokalnych). Fundamentalny problem dotyczy integracji sektora nieformalnego z gospodarką narodową i realizacji zasady solidarności społecznej.

W wielu krajach dokonano znacznego postępu w rozszerzeniu ubezpieczeń społecznych na osoby pracujące w sektorze nieformalnym, np. w Korei Płd., Japonii, Portugalii (ELO 2002). Odnotować można kilka metod umożliwiających to rozszerzenie:

– zmiana statutów ubezpieczeniowych umożliwiająca częściowe ubezpieczenie samozatrudnionych, pomocy domowych, robotników rolnych i innych pracowników nierejestrowanych

– otwarcie nowych możliwości, tj. oferowanie uproszczonych programów o obniżonych składkach dla osób nieobjętych dotychczas ubezpieczeniem

-rozszerzenie programów edukacyjnych, mówiących o korzyściach ubezpieczeń uproszczonych (ILO 2002).