Krzywa jednakowego produktu

Załóżmy, że przeciętna płaca pracownika wynosi 1200 jednostek pieniężnych, zaś przeciętna cena maszyn obuwniczych wynosi 1600 jednostek. Ogólny zasób środków fi-nansowych, jakimi dysponuje przedsiębiorstwo, wynosi 96 000 jednostek. Przy nie zmie-nionej relacji cen czynników wytwórczych przedsiębiorca mógłby nabyć i zastosować za owe 96 000 jednostek pieniężnych następujące kombinacje czynnika kapitału i pracy: ilość maszyn 60 50 40 30 20 10 0, liczba pracowników 0 13,3 26,6 40 53,3 66,6 80.

Te kombinacje tworzą linię jednakowego nakładu (lub kosztu). Wszystkie bo-wiem punkty na tej linii reprezentują możliwe kombinacje nakładów kapitału i pracy, które mogą być nabyte za łączną sumę 96 000 jednostek pieniężnych.

Zestawiając obliczoną z podanego przykładu linię jednakowego nakładu z trzema izokwantami reprezentującymi różne ilości wytwarzania tej samej produkcji: Qy = 1000, Q0 = 1500 i = 2000 par butów dziennie, można wyznaczyć najbardziej efektywny zestaw czynników produkcji na podstawie wykresu (rysunek 5.3).

Krzywa jednakowego produktu (izokwanta) pokazuje, jakie kombinacje metod wy-twarzania są niezbędne, aby wytworzyć tę samą wielkość produkcji. Krzywa jednako-wego nakładu ilustruje, jakie kombinacje metod wytwarzania są możliwe do zastoso-wania po uwzględnieniu relacji cen obu czynników wytwórczych oraz wysokości zasobu środków finansowych, jakim dysponuje producent.

Nałóżmy krzywe jednakowego nakładu na „mapę” izokwant. Punktem optimum jest ten, który znajduje się na najwyżej usytuowanej izokwancie. Jest to punkt styczności krzywej jednakowego nakładu i izokwanty. Punkt ten oznaczony jest na rysunku symbolem e. Występuje wówczas optymalna, tzn. najlepsza z możliwych kom-binacji czynników wytwórczych. Jest to punkt równowagi, w którym przedsiębiorstwo osiąga maksymalną wielkość produkcji z danego zasobu środków finansowych.