Niektóre kraje OECD wprowadziły ulgi podatkowe i ubezpieczeniowe w tych dziedzinach, w których zatrudnienie nierejestrowane występuje powszechnie (np. pomoc domowa, opieka nad dziećmi i ludźmi starszymi, remonty domów, mieszkań). Ulgi podatkowe są oczywiście kosztowne dla budżetu, ale zwiększają zachęty do przejścia z zatrudnienia nierejestrowanego do sfery gospodarki formalnej.

Jednym ze sposobów ograniczania szarej strefy jest płacenie odpowiednich zasiłków (adeąuante unemplayment benefis) i ostra kontrola, zapobiegająca podejmowaniu przez bezrobotnych nisko płatnych prac w szarej strefie. Jeżeli zasiłki nie spełniają kryterium dochodowego (są niższe od standardów dochodowych)

kontrola jest „luźna”, wówczas stanowią one formę subsydiowania nisko płatnych nie rejestrowanych stanowisk pracy. Eksperci OECD zauważyli, że władze lokalne mogą być zainteresowane tolerowaniem szarej strefy, gdyż sprzyja to funkcjonowaniu małych przedsiębiorstw, które mogą mieć przewagę nad przedsiębiorstwami w innych regionach, gdzie są

ostre metody kontroli. Władze centralne muszą dysponować odpowiednimi środkami kontroli podatkowej, aby uniknąć nieuczciwej konkurencji.

Duży wpływ na szarą strefę ma system zabezpieczenia społecznego. Jeżeli oparty jest głównie i wyłącznie na składkach powiązanych z wynagrodzeniami, wówczas zachęca to do zatrudnienia nierejestrowanego. Jeżeli natomiast znaczną część składek pokrywa się z ogólnych podatków, wtedy zmniejsza się skłonność do wzrostu zatrudnienia nierejestrowanego.