Daily Archives 20 kwietnia 2015

Rozpoznać szarą strefę w gospodarce, doceniając oczywiście użyteczność studiowania teorii ekonomii opisującej działające tu sprzężenia i determinanty, można głównie przez badania empiryczne. A są to badania metodologiczne bardzo trudne. Z definicji bowiem interesuje nas gospodarka ukryta, w której zatrudniani ludzie nie rejestrują się z różnych powodów. Nie można więc sięgnąć do statystyk i przeprowadzić klasycznych badań i wyprowadzić z nich wprost wnioski posiadające walor reprezentatywności. Tym bardziej, że działania te najczęściej są niezgodne z prawem i respondenci informując badaczy o swojej działalności wprost przyznają się do jego łamania. Nie można się więc spodziewać od nich pełnej szczerości, a raczej oczekiwać odmów wzięcia udziału w badaniach. Metody badania szarej strefy i w konsekwencji zatrudnienia niereje- strowanego muszą więc być bardziej wyrafinowane i jednocześnie wielostronne.

Postanowiono więc zbadać zróżnicowanie sytuacji na rynku pracy, pytając wszystkie powiatowe urzędy o liczbę bezrobotnych na ofertę pracy na koniec kwietnia 2007 r. Relacja ta ma dwa wymiary: ogólna liczba ofert i bezrobotnych oraz w poszczególnych zawodach. Na naszą ankietę odpowiedziało 335 respondentów z powiatowych urzędów.

Rodzaj motywacji do wejścia w szarą strefę zależy w dużej mierze od charakteru lokalnego rynku pracy. Gdy trudno o pracowników – „oszczędności” mają pozwolić na ich lepsze wynagrodzenie, gdy jest bezrobocie – pracodawcy narzucają zatrudnionym niekorzystne warunki pracy dla podwyższenia swoich zysków.

Poziom bezrobocia w przekroju przestrzennym jest bardzo zróżnicowany. Pod koniec 2006 r. (brak nowszych danych) ogólna stopa bezrobocia rejestrowanego wynosiła 14,9%. Natomiast w 80 powiatach przekroczyła 20%, a w 80 powiatach kształtowała się poniżej 10%. Najniższą stopę bezrobocia odnotowano w Warszawie, Poznaniu, Krakowie i Gdyni, a więc w dużych miastach.