W 1998 r. Komisja Europejska przyjęła Komunikat w sprawie pracy nielegalnej, który zachęca do współpracy w ramach Unii Europejskiej oraz do sformułowania wspólnej polityki opartej na przykładach i dobrych praktykach w walce z gospodarką nielegalną. Podkreśla to zasięg problemu i zarysowuje sposób podejścia Komisji. Komunikat ten zdefiniował problem i rozpoczął dyskusję nad szarą strefą jako częścią Europejskiej Strategii Zatrudnienia. Według Komisji pracą nierejestrowaną jest odpłatne wykonywanie czynności ze swej natury zgodnych z porządkiem prawnym, ale niezgłoszonych władzom publicznym1. Przy tym wyłącza się z tej definicji czynności mające charakter przestępczy lub takie, które nie wymagają zgłoszenia (European Commission 1998).

Zdaniem Komisji, aby walka z szarą strefą była efektywna, konieczne jest ustanowienie zbiorczej strategii. Żeby ta strategia przyniosła jakiekolwiek efekty, powinna łączyć w sobie wiele elementów. Ta łączona polityka (policy mix) będzie nieuchronnie zmieniać się w poszczególnych krajach członkowskich, będzie dostosowywać się do ich warunków społeczno-ekonomicznych.

Dokument ten miał na celu zapoczątkowanie dyskusji nad przypadkami szarej strefy i opcjami polityki walki z nią. Sugeruje to, że konieczne jest, po pierwsze, zidentyfikowanie przypadków i zakresu problemu i, po drugie, traktowanie walki z pracą nierejestrowaną jako część ogólnej strategii zatrudnienia. Jednocześnie Komisja oczekiwała, że w debacie tej wezmą czynny udział państwa członkowskie, instytucje wspólnotowe oraz partnerzy społeczni. Zwiększona uwaga nad