Powszechnie stosowaną metodą identyfikacji zatrudnienia nierejestrowanego jako kontrola legalności zatrudnienia. Zgodnie z wynikami badań w siedmiu krajach Unii Europejskiej, „kontrole legalności zatrudnienia są prowadzone niemal we wszystkich krajach” (Mateman, Renooy 2001). Szczególnie w Niemczech „zwiększono zakres i częstotliwość kontroli”, angażując 2800 pracowników urzędów pracy i 1100 funkcjonariuszy policji celnej. Jedną z innowacji, wprowadzoną w Niemczech, było zaangażowanie prywatnych detektywów do łapania nierejestrowanych pracowników (European Commission 2003a). W Belgii inspekcja pracy i ubezpieczeń społecznych zwiększyła liczbę pracowników z 800 w 1995 r. do 1200 w 2003 r. Warto dodać, że jeden z ekspertów zauważył, że w Belgii przedsiębiorcy w sektorze usługowym (hotele, restauracje), a także w rolnictwie, płacą kary kilkakrotnie, co pokazuje, że sankcje finansowe nie są już zbyt skuteczne (Pirenne 2003).
Wiele krajów OECD wprowadziło ostatnio wymóg natychmiastowego zawiadomienia organów podatkowych i ubezpieczeniowych o zatrudnieniu nowych pracowników. Ma to zapobiegać zatrudnianiu „na czarno” i usprawiedliwianiu, że pracownik nie przepracował jeszcze np. 5 dni (termin zawiadomienia stosowany dotychczas w niektórych krajach):
– we Francji od 1993 r. pracodawcy są zobowiązani do zawiadomienia organów ubezpieczeń społecznych przed przystąpieniem pracowników do pracy
– w Belgii od I stycznia 2003 r. pracodawca musi poinformować natychmiast
– we Włoszech pracownik musi mieć osobiste ubezpieczenie społeczne w momencie podpisania umowy o pracę.
W Irlandii pracodawcy mieli obowiązek powiadomienia o zatrudnieniu nowych pracowników w ciągu miesiąca, a w Wielkiej Brytanii nawet w czasie 18 miesięcy (OECD 1998).
Leave a reply