Polityka gospodarcza

Powstaje dość istotne pytanie, jaki jest stosunek teorii ekonomii do polityki gospo-darczej?

Polityka gospodarcza to działalność państwa lub innego organu publicznego, zmierzająca do osiągnięcia konkretnych celów społeczno-ekonomicznych w ściśle okre-ślonych warunkach i określonym horyzoncie czasu. Obejmuje ona całą politykę fiskalną (skarbową) i dochodową oraz politykę pieniężną mającą na celu ograniczenie lub za-hamowanie inflacji, zmniejszenie lub likwidację bezrobocia, zrównoważenie budżetu państwa, zrównoważenie bilansu płatniczego kraju, przesunięcie środków finansowych z jednych regionów kraju do innych itp. Każda polityka gospodarcza opiera się – milcząco lub jawnie – na określonej teorii ekonomicznej, która stanowi podstawę dokonania diagnozy, czyli rozpoznania i oceny stanu wyjściowego. Wskazuje ona na przyczyny niezadowalającego stanu rzeczy oraz na występujące zagrożenia w bliższej i dalszej perspektywie. Polityka ekonomiczna jest sposobem działania i rozwiązywania proble-mów gospodarczych z punktu widzenia interesu publicznego. Każdy rząd w swoich de-cyzjach stara się uwzględniać interes publiczny i zabiega różnymi sposobami o uznanie w opinii społecznej. Ma to zasadnicze znaczenie w systemach demokracji parlamentarnej, gdyż od stopnia poparcia społecznego dla polityki rządu zależy jego los, jak również szansa ponownego wyboru przez społeczeństwo tych sił politycznych, które rząd reprezentuje.

W sferze polityki gospodarczej odbywa się rozgrywanie interesów różnych sił spo-łecznych i orientacji politycznych. W wyniku zaangażowania po stronie określonych sił politycznych, tym samym zjawiskom i procesom ekonomicznym nadaje się często różną interpretację ekonomiczną. Urzędowy optymizm szerzony jest przez zwolenników sił politycznych będących aktualnie u władzy. Opozycyjny pesymizm z natury rzeczy ujawnia różne słabości, wskazuje, a nawet wyolbrzymia różne błędy i wszelkie przejawy naruszenia interesu publicznego. Opozycja czyni to w nadziei, że uda się jej przekonać elektorat wyborczy, iż jest ona w stanie w następnym okresie prowadzić znacznie lepszą politykę gospodarczą i w większym stopniu odpowiadającą interesom tych grup społecznych, które stara się reprezentować. Stąd właśnie biorą się różne programy gospodarcze, które odwołują się do interesów przedsiębiorców bądź interesów pracow-ników lub ich poszczególnych grup zawodowych. W sferze polityki gospodarczej używa się często różnych argumentów po to, aby oddziaływać na uczucia i wyobraźnię i w ten sposób przekonywać oraz zdobywać zwolenników własnej koncepcji polityki gospodarczej i równocześnie zniechęcać ludzi do koncepcji konkurentów.