Zdanie Keynesa

Zdaniem Keynesa, jeśli w okresie spadającego efektywnego popytu z Pg2 do Pgl następuje pewne obniżenie cen, także przez monopole, to nie towarzyszy temu obniżanie płac nominalnych i gospodarka nie utrzymuje się w punkcie równowagi N czy też E. Nastąpi przejście do punktu K. Dlatego całą uwagę koncentruje on na analizie sytuacji gospodarczej reprezentowanej na wykresie odcinkiem AE, czyli horyzontalnym po-łożeniu krzywej globalnej podaży, przy której ceny są stabilne, a zmiany w globalnym popycie powodują zmiany w realnym dochodzie narodowym i w zatrudnieniu.

W ten sposób Keynes dowodzi, że możliwa jest równowaga przy bardzo różnym stopniu wykorzystania aparatu produkcyjnego i różnym poziomie bezrobocia na odcin-ku między punktami A i E. Jeśli efektywny popyt konsumpcyjny i inwestycyjny będzie wzrastał w wystarczającym stopniu, wówczas będzie wzrastał realny dochód narodowy, a wraz z tym będzie malało bezrobocie. Na wykresie ilustrowane jest to przesuwaniem się od punktu K do E, co jest równoznaczne z przesuwaniem się z Yn w kierunku punktu Ymax. Dopiero gdy gospodarka osiągnie stan pełnego wykorzystania swoich zdolności produkcyjnych w punkcie Yinax, wówczas dalsze zwiększanie efektywnego popytu będzie powodowało wzrost cen, a nie wzrost realnego dochodu narodowego. Na wykresie krzywa globalnego popytu P będzie przesuwać się w kierunku położenia krzywej wzdłuż pionowego odcinka krzywej podaży od punktu E w kierunku punktu B.

W drugim przypadku, po przekroczeniu punktu E, następuje wzrost przeciętnego poziomu cen bez wzrostu realnego dochodu narodowego.

Neoklasyczna teoria usiłuje w ten sposób wykazać idealną sprawność mechanizmu rynkowego bez jakiejkolwiek ingerencji państwa w działalność gospodarczą.