Daily Archives 5 kwietnia 2015

Powszechnie stosowaną metodą identyfikacji zatrudnienia nierejestrowanego jako kontrola legalności zatrudnienia. Zgodnie z wynikami badań w siedmiu krajach Unii Europejskiej, „kontrole legalności zatrudnienia są prowadzone niemal we wszystkich krajach” (Mateman, Renooy 2001). Szczególnie w Niemczech „zwiększono zakres i częstotliwość kontroli”, angażując 2800 pracowników urzędów pracy i 1100 funkcjonariuszy policji celnej. Jedną z innowacji, wprowadzoną w Niemczech, było zaangażowanie prywatnych detektywów do łapania nierejestrowanych pracowników (European Commission 2003a). W Belgii inspekcja pracy i ubezpieczeń społecznych zwiększyła liczbę pracowników z 800 w 1995 r. do 1200 w 2003 r. Warto dodać, że jeden z ekspertów zauważył, że w Belgii przedsiębiorcy w sektorze usługowym (hotele, restauracje), a także w rolnictwie, płacą kary kilkakrotnie, co pokazuje, że sankcje finansowe nie są już zbyt skuteczne (Pirenne 2003).

Szybko zaczęły napływać z centrali pierwsze informacje o przewidywanych zamówieniach. Dlaczego pierwsza wiedziała o nich centrala? Otóż biuro nastawione jest głównie na obsługę klientów zagranicznych. Oferta rynkowa umieszczona jest w specjalnych wydaniach różnych zachodnich business books, za pośrednictwem których dociera do firm zainteresowanych tego rodzaju usługami. Stąd znają one adres firmy macierzystej i jej agend. Dlatego klienci często najpierw kontaktują się z centralą, a dopiero później z agendami w interesujących ich krajach. Kiedy już klient trafi do właściwego biura, to przejmuje ono w całości jego sprawę i prowadzi ją do końca bez zaangażowania „góry”. _

W „naszym” urzędzie wieści o zamierzonej rezygnacji rozchodziły się zwykle bardzo szybko, natychmiast wzrastała też aktywność pracowników. Nie była to jednak aktywność zawodowa, prowadząca do wzrostu sprawności tej instytucji. Przeciwnie, najczęściej ujawnia! się dysfunkcjonalny opór przeciwko zmianie. Dlaczego? Każda reorganizacja oznacza bowiem dodatkowe korzyści dla jednych i zwiększone koszty dla innych. Żeby móc zyskać, a przynajmniej nie stracić, trzeba się wówczas niemało natrudzić. Trzeba szukać układów, dojść, nawiązywać koalicje, zmieniać poglądy i na dodatek doprowadzać ten fakt do świadomości nowych decydentów. Na załatwianie spraw petentów pozostaje mało czasu.

Dziś nie wszystko jednak wygląda świetnie. Jak twierdzi pani inżynier, mimo wydajnej pracy znów nie ma na nic pieniędzy. Przyczyna główna – nadmierne podatki, główny winowajca – państwo, które wyjątkowo „rozumnie” opracowało zasady opodatkowania wszystkiego, co tylko było można (zakład płaci pięć albo sześć rodzajów podatków). Spadł efektywny popyt, widać i innych państwo nadmiernie opodatkowało i też nie mają pieniędzy. Podobno jednak kierownictwo „robi. co tylko może”, szuka nowych kontrahentów zagranicznych, negocjuje z bankiem warunki kredytu. Teraz rozumiemy, dlaczego na naradzie u dyrektora, której przysłuchiwaliśmy się przez uchylone drzwi, tyle mówiło się o pieniądzach. Jest to obecnie główne zmartwienie menedżerów i „szeregowych” pracowników, wszystkim zależy bowiem na przetrwaniu zakładu. Wiedzą doskonale, że biedne państwo przestało być „łaskawe”, że nikt im nie da żadnych pieniędzy. Mogą po prostu, bez przeszkód z niczyjej strony, zbankrutować.