Załóżmy, że przeciętna płaca pracownika wynosi 1200 jednostek pieniężnych, zaś przeciętna cena maszyn obuwniczych wynosi 1600 jednostek. Ogólny zasób środków fi-nansowych, jakimi dysponuje przedsiębiorstwo, wynosi 96 000 jednostek. Przy nie zmie-nionej relacji cen czynników wytwórczych przedsiębiorca mógłby nabyć i zastosować za owe 96 000 jednostek

Opisany wyżej mechanizm popytu i podaży pracy działa w otoczeniu różnych czyn-ników komplikujących motywację do podjęcia pracy i zatrudniania pracownika. Na podjęcie takiej lub innej pracy wpływa bowiem nie tylko wysokość zarobków, ale także miejsce i otoczenie wykonywanej pracy, stosunek pracodawcy do pracownika, moż-liwość samodzielnego decydowania o swojej pracy, status i prestiż społeczny związany z określonym rodzajem pracy itp.

Próbują one konkurować z bankami komercyjnymi za pomocą nieco wyższej stopy oprocentowania depozytów, jak i nieco niższej stopy procentowej od udzielanych kredytów. Wykazują one dużą umiejętność elastycznego dostosowywania się do zmiennych warunków. Obsługują na ogół drobne oszczędności najszerszych warstw ludności i udzielają pożyczek na prowadzenie drobnych przedsiębiorstw, na budownictwo mieszkaniowe, a także na zakup kredytowy w ramach sprzedaży

W systemie bankowym szczególną rolę odgiywa stopa oprocentowania krótkoter-minowych kredytów udzielanych sobie wzajemnie przez banki londyńskie. Stopa ta nazywana jest w świecie finansowym skrótem LIBOR (ang. London Interbank Offered Rate). Jest ona podstawowym elementem wyznaczającym poziom oprocentowania średnio- i długoteiminowych kredytów. Oprocentowanie tych kredytów określa się zazwyczaj w ten sposób, że do stopy procentowej

Dane liczbowe dotyczące dochodu narodowego nie zawierają także informacji o rozmiarach czasu wolnego, jakim dysponuje społeczeństwo. Ten sam poziom dochodu narodowego na jednego mieszkańca w dwóch krajach może oznaczać zupełnie różny stopień zaspokojenia potrzeb, jeśli łączy się odpowiednio z 35- i 48-godzinnym tygo-dniem pracy. Wiele wysoko rozwiniętych krajów kapitalistycznych osiągnęło już taki poziom rozwoju, że ze społecznego punktu

Przez długi okres nie dostrzegano, że dochód narodowy, oprócz istotnych zalet, ma także pewne ułomności. Agregat dochodu narodowego nie wartościuje jego poszczegól-nych składników produkcja broni czy alkoholu wchodzi do wskaźnika dochodu naro-dowego na tych samych prawach, co produkcja żywności, dóbr konsumpcyjnych trwa-łego użytkowania itp. Zwiększenie dochodu narodowego jakże często wiąże się z po-wstaniem wielu szkód ekologicznych, jak: zanieczyszczenie

Pod koniec XIX w. w rozwoju akcyjnej formy własności rozpoczął się proces fuzji kapitałów samodzielnych przedsiębiorstw, tj. koncentracja produkcji całych gałęzi w jednym wielkim towarzystwie akcyjnym, pozostającym pod jednolitym kierownictwem. Duże spółki podporządkowywały sobie przedsiębiorstwa mniejsze i rozszerzały w ten sposób pole swojej działalności oraz zmniejszały koszty konkurencji. Wzrost przez nabywanie innych przedsiębiorstw pozostał

W ekonomii keynesowskiej, w której zakłada się niepełne wykorzystanie istniejących zdolności produkcyjnych, wydatki inwestycyjne są powiązane ze wzrostem dochodu narodowego za pośrednictwem mnożnika inwestycyjnego. Oznacza to, że wzrost in-westycji spowoduje zwielokrotniony przyrost dochodu narodowego, zaś zmniejszenie inwestycji spowoduje jego spadek. Mnożnik może więc działać zarówno w górę, gdy inwestycje rosną, jak i w dół, gdy inwestycje spadają.

Powstaje pytanie, co wywołuje tego rodzaju efekty? Inwestycje tworzą popyt na dobra kapitałowe.

Rozbudowa i modernizacja przedsiębiorstwa trwa dłuższy okres i wymaga z reguły znacznie większych kapitałów niż te, jakimi rozporządza. Najpierw trzeba zainwestować kapitały i dopiero po uzyskaniu efektów produkcyjnych można spłacić zaciągnięty kredyt wraz z należnym procentem. Przedsiębiorstwo musi zatem zaciągać różne kredyty: krótko-, średnio- i długoterminowe, płacąc z tego tytułu różne stopy procentowe. Odmowa banku w udzieleniu kredytu może

Motyw zysku odgrywał decydującą rolę we wczesnym okresie rozwoju gospodarki kapitalistycznej i nadal odgrywa taką rolę w małych i średnich prywatnych firmach. Nie jest on natomiast czynnikiem jedynym i decydującym w wielkich spółkach akcyjnych. Motyw zysku może być osłabiony w wyniku odmiennych interesów dyrekcji spółki i akcjonariuszy. Jeszcze mniejszą rolę może on odgrywać w przedsiębiorstwach pu-blicznych (państwowych, spółdzielczych, samorządowych

DNCW – jest mniejszy od PNN o wielkość podatków pośrednich Tp. Suma po-datków pośrednich stanowi korektę w stosunku do produktu narodowego netto wyra-żonego w cenach rynkowych. Podatki pośrednie nie są bowiem częścią składową do-chodu narodowego według cen czynników wytwórczych. Do dochodów czynników wy-twórczych zalicza się:

ODL – jest tą częścią DNCW, która pozostaje po potrąceniu nie rozdzielonych zy-sków przeznaczonych na rozwój

W przypadku gdy skłonność do oszczędzania jest mniejsza od skłonności do in-westowania, występuje oodmienne zjawisko: Os < I. Wówczas nagromadzone oszczędności są niewystarczające do sfinansowania wszystkich zamierzonych inwestycji. Spo- ieczeństwo stosunkowo mało oszczędza, czyli więcej wydaje na konsumpcję. To zachęca przedsiębiorców do zwiększania produkcji i tym samym zwiększania inwestycji. W ten sposób zostaje uruchomiona spirala ekspansji, która rozwija się tak długo, jak długo przedsiębiorcy są skłonni kontynuować swoją działalność inwestycyjną.

System finansowy tworzy wprawdzie rynek kapitałowy, którego zadaniem jest harmonizowanie decyzji oszczędzających z decyzjami inwestujących, ale rzadko udaje się osiągnąć idelną zgodność. Przypuśćmy, że posiadacze dochodów zamierzają oszczędzać 10 mld doi. rocznie. Z tego nie wynika, że również przedsiębiorcy będą planować swoje wydatki inwestycyjne na poziomie 10 mld doi. Pewna zbieżność decyzji może istnieć jedynie w wielkich korporacjach, w których